Ardamatsky Wasilij Iwanowicz: biografia, książki

Absolutnie różni pisarze z czasów sowieckichłączy jedną rzecz wspólną. Wszyscy byli ludźmi, którzy żyli ciekawym życiem i opisywali wydarzenia, do których byli świadkami lub uczestnikami. Ich bohaterowie wkroczyli na strony książki bezpośrednio z projektów budowy komsomolskich pierwszych pięcioletnich planów lub z koszar terenowych Armii Czerwonej. Wasilija Ardamackiego, dziennikarza i pisarza, którego prace czytało kilka pokoleń radzieckich ludzi, można zaliczyć na pacierze takich autorów.

Część pierwsza: Dzieciństwo

Informacje o dzieciństwie tej utalentowanej osoby są zaskakująco skąpe i pozbawione twarzy.

Urodzony 8 października 1911 r. Niewielkie miasto powiatowe w prowincji Smoleńsk Duchowszczyna, nazwane na cześć Kościoła Ducha Świętego i klasztoru. Własny dom, trzy okna, z których roztacza się widok na ulicę Smolenską i kasztan. Pisarz jego ojca zasiadł pod oknem. Zarośnięte drzewo pokrywało światło słoneczne, ale nie zostało podniesione, by je odciąć - to była żywa wartość rodzinna.

Dane o rodzicach są pobieżne i krótkie. Rodzina była pokojem nauczycielskim - ojciec pisarza pracował jako nauczyciel śpiewu w miejscowej szkole i jako regent chóru kościelnego. Mężczyzna jest wykształcony i pełen entuzjazmu. Dobrze znał historię, a czasem wdawał się z gorącym sporem z miejscowym księdzem o interpretację pewnych wydarzeń historycznych. Rewolucyjne przewroty w 1905 r. Złapały go w Petersburgu. Starszy Ardamacki, Vasily słuchał z zainteresowaniem swoich wspomnień, był wspaniałym opowiadaczem i inteligentnym człowiekiem.

Część druga: Pop Hapon i Komsomol

W połowie lat 20. Opowiadania ojca o krwawych wydarzeniach z 1905 r. Niemal zirytowały wejście jego syna do Komsomołu. Na Boże Narodzenie Dom Ludu zorganizował imprezę kostiumową. Dla najlepszego kostiumu uzależnionego od premii. Nie zastanawiając się dwa razy, Wasilij i jego przyjaciel postanowili przebrać się za króla i kapłana Gapona. Mała scena, w której dowiadują się, który z bohaterów po śmierci idzie do nieba, a który trafia do piekła, kończy się pojawieniem się trzeciej postaci. Ubrany w strój sędziego pracowniczego posłał króla i kapłana do piekła. Tylko trzecia postać spóźniła się. Kiedy przyszedł i zaczął wykrzykiwać swój tekst, komisja przyglądała się już innym kostiumom. Sens sceny pozostawał niezrozumiały dla widzów. Kiedy zostali przyjęci do Komsomołu, kostium kapłana Gapona został zapamiętany przez Wasilij. Organizacja została przyjęta, ale ukarana za angażowanie się w samokształcenie polityczne. A młody człowiek z tego zdarzenia doszedł do właściwego wniosku. Następnie Wasilij Ardamacki, którego książki niecierpliwie oczekiwali wielbiciele jego literackiego talentu, zawsze skrupulatnie i jasno przekazywał czytelnikom główną ideę intencji autora.

Część trzecia: W przeddzień dorosłości

Burzliwe rewolucyjne wydarzenia i intensywne życiemłody radziecki kraj nie pozostawił chłopców z lat dwudziestych bezczynności. Ambitne plany, nowe projekty budowlane, odrodzenie wioski - ciekawi i aktywni nastolatkowie powinni mieć czas, aby wszędzie iść. Byli pewni, że mogą zbudować nowe, sprawiedliwe społeczeństwo. W tym energicznym publicznym wirażu Wasilij Ardamacki rozpoczął swoje świadome życie. Biografia młodego kraju stała się częścią biografii chłopaka wkraczającego w życie.

Jeździ na raidy wraz z bojownikami jednostek specjalnychmiejsce docelowe. Bierze udział w tworzeniu kolektywnych gospodarstw i kolektywizacji we wsiach województwa smoleńskiego. Po ukończeniu studiów wchodzi do Smoleńskiego Instytutu Medycznego. W tym samym czasie Ardamatsky Vasily poświęca już dużo czasu na pracę publiczną, czyni kolejny ważny krok na drodze do przyszłego zawodu.

Część czwarta: gazeta radiowa Smoleńsk

Grudzień 1929 r Nowy pracownik pojawia się w regionalnej radiowej gazecie smoleńskiej. Aby nazwać Vasily nowicjuszem w dziennikarstwie, było już niemożliwe. Napisał krótkie notatki do Komsomolskiej Prawdy i do regionalnych gazet smoleńskich. Bohaterowie jego materiałów to prawdziwi ludzie, z którymi łączyły go jego studia lub zajęcia towarzyskie. Stopniowo doszedł do wniosku, że dziennikarstwo jest biznesem wartym poświęcenia życia.

Korespondent radiowy jest szczególnym rodzajemdziałania. Stałe podróże służbowe, spotkania, imprezy, nowe miejsca i interesujący ludzie. Młody dziennikarz podróżuje po regionie Smoleńska. W 1931 r. Został sekretarzem wykonawczym redakcji i nadal podróżuje po całym regionie. W tym czasie narodził się styl dziennikarski, który w dalszej pracy wyróżnił pisarz Wasilij Ardamacki. Książki autora zawsze opierały się na sprawdzonych i prawdziwych faktach.

Część piąta: Przeprowadzka do Moskwy

Początek lat 30-tych to czas powstania młodzieżywojskowy ruch patriotyczny w Rosji Radzieckiej. Hasła, które wzywały członków Komsomołu do służby wojskowej, nie były przypadkowe. Młody kraj przygotowywał się do obrony swoich podbojów. Ardamacki nie cofnął się przed poborem. Wasyl został powołany do wojska i służył w służbie wojskowej w latach 1931-1932.

Po demobilizacji w Smoleńsku nie powrócićstał się. Był zdeterminowany, aby zostać dziennikarzem i kontynuować pracę w radiu. Największe możliwości realizacji tego marzenia dały Moskwie. Młody człowiek przeprowadza się do stolicy. Dalsze 30 lat życia Ardamatsky Wasilij Iwanowicz poświęcił swoje ukochane dzieło - dziennikarstwo radiowe.

Część szósta: lata trzydzieste w oczach korespondenta

W rosyjskiej historii trudno jest znaleźć inny takiten sam okres, w którym elastyczny ruch nowych odkryć, rekordów, zwycięstw byłby tak skoncentrowany. Szybkie tempo życia popychało do wyzwań. Radzieccy piloci stali się prawdziwymi bohaterami i idolami kraju. Bezprecedensowe loty rekordowe nie pozostawiły stron gazet. W radiu raporty o najważniejszych wydarzeniach prowadził młody dziennikarz Ardamacki.

Wasili często podróżuje po kraju, spotyka się z nimprzez wielu ludzi. Heroiczni lotnicy stali się jego ulubionymi bohaterami w tym okresie. Dzięki swojej pracy osobiście zna wiele z nich. Towarzyszący odkrywcom nieba podczas wyjazdów zagranicznych, ma on możliwość zapoznania się z życiem ludzi w innych krajach. Stopniowo bagaż wiedzy jest wypełniony doświadczeniami i wrażeniami, które później staną się podstawą jego dzieł literackich. Ale będzie w przyszłości. A w latach trzydziestych cały kraj znał głos młodego korespondenta. To on zapoznał lud radzieckich z bohaterami najważniejszych wydarzeń.

Część siódma: mikrofon blokujący

Spotkanie z różnymi ludźmi, zrozumiał Ardamatsky- Rośnie napięcie wokół Związku Radzieckiego. Tworzy relacje z uczestnikami wydarzeń nad jeziorem Hassan, opowiada publiczności o gorących piaskach Khalkhina Gola. Podróż służbowa do krajów nadbałtyckich w 1940 r. Po raz pierwszy umożliwiła spotkanie twarzą w twarz z prawdziwymi przeciwnikami ZSRR. Wasilij Iwanowicz miał okazję porozmawiać z zidentyfikowanymi sabotażystami.

Lato 1941 r. Przyniosło wielkie kłopoty. Dziennikarze pędzą na front, do wojska. Wśród nich był Wasilij Ardamacki. Jego pierwsza korespondencja na linii frontu została wydrukowana w środkowych gazetach dwa dni po inwazji nazistowskiej.

Z rozkazu redakcji, Ardamatsky zostaje wysłany doLeningrad. Spędził ponad rok w oblężonym mieście, przeżywając ciężką blokadę zimy 1941-1942. Po latach wrażenia z tego czasu znalazły odzwierciedlenie w książce "Zima Leningradzka" (1970).

Część ósma: pierwsza księga

W 1943 roku kolekcja opowiadań "The Abilityzobaczyć w nocy. " Autorem jest Wasilij Ardamacki. Biografia pracy rozpoczęła się w tym samym oblężonym Leningradzie. Ta książka była poświęcona obrońcom i mieszkańcom niepokonanego miasta. Zgromadzone wrażenia i spotkania nie pasowały do ​​stron gazet oraz w formacie audycji radiowych. "Ojcem chrzestnym" pierwszego zbioru był pisarz Jewgienij Pietrow, który w tym czasie pracował jako redaktor naczelny Ogonyoka. Publikował powieści w bibliotece "Spark" i otworzył drogę do wspaniałej literatury dla młodego autora.

Kolejna książka ukazała się zaledwie 10 lat później. Począwszy od połowy lat 50. Wasilij Iwanowicz zaczyna pisać dużo i owocnie. Nowe prace pojawiają się na półkach księgarń z zaskakującą szybkością. W latach 1956-1970 napisał ponad 10 prac. Bohaterowie to odważni i uczciwi ludzie, którzy bronią swojego kraju. Harcerze i kontrwywiad, piloci, partyzanci to zwykli ludzie, których losy minęły przed oczami Ardamackiego podczas jego pracy dziennikarskiej. W sumie ponad 20 książek zostało opublikowanych przez autora.

Część dziewiąta: wyjście do ekranu filmu

Na początku lat 70. wszyscy miłośnicy "spyware"gatunek "w ZSRR znał nazwisko autora ekscytujących akcji - Ardamatsky. Wasilij Iwanowicz, którego książki z półek księgarń zniknęły w ciągu kilku godzin, ma okazję przygotować swoje prace do adaptacji filmowej. Bohaterowie dzieł literackich wystąpili na dużym ekranie. Początkiem tego była adaptacja powieści "Saturn jest prawie niewidoczny". Trylogia filmowa o zwiadach, nakręcona na podstawie tej pracy, stała się w tamtych latach liderem dystrybucji filmów. Ponad 120 milionów ludzi oglądało ten epicki o sowieckiej inteligencji.

Popularność dzieł Ardamatskywyjaśniono po prostu. Autor był świadomy materiału faktograficznego, który stał się podstawą fabuły nowej książki. W większości przypadków wykorzystano materiał dokumentalny. Wyraźnie rozplanowana i zbudowana fabuła, duża liczba szczegółów, które podniosły artystyczną narrację do poziomu dokumentu. W przyszłości technika ta zaczęła używać innych autorów, ale najpierw zastosowała ją w swojej pracy Ardamatsky. Wasilij Iwanowicz, którego biografia była ściśle związana z prototypami swoich bohaterów, traktował bohaterów ostrożnie. Może dlatego, że wielu z nich było dla niego częścią własnego życia. Łącznie dziewięć dzieł pisarza. Scenariusze produkcji napisał sam V.I. Ardamatsky.

Część dziesiąta: epilog

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że życieSłynny pisarz był bezpośredni i udany. Od najmłodszych lat był w gąszczu rzeczy. Leciał sterowcem i towarzyszył słynnym pilotom. Na okrętach wojennych szedł wzdłuż południowych mórz i pędził na krańce ziemi, by opowiedzieć o zbawieniu Czuliuskich. Kilka pokoleń narodu radzieckiego rozpoznało w radiu głos Ardamackich, gdy mówił o najciekawszych wydarzeniach w kraju. Członek Związku Literatów, laureat Nagrody Państwowej RSFR i Nagrody Komitetu Bezpieczeństwa Narodowego, Ardamacki nie był nietykalną istotą niebiańską. Po publikacji feuilletona Pinyi z Żytomierza (1953) oskarżono go o antysemityzm. Pociąg tego oskarżenia przez długi czas rozciągał się dla Wasilija Iwanowicza w życiu.

V.I. Ardamacki był uczciwym i pryncypialnym człowiekiem. Zarówno w życiu, jak iw swoich książkach bronił ideałów, w które z całym sercem wierzył. A poczucie tej wiary zostało przekazane czytelnikom - tak przekonany o swojej słuszności była proza ​​Ardamacka. W 1989 roku ukończył ostatnią książkę "Before the Storm". Zbiegiem okoliczności było to badanie wydarzeń podczas rewolucyjnych zamieszek w 1905 roku. Tego samego księdza Gapona, o którym mała Wasya była opowiadana przez jego ojca, i z powodu którego prawie odmówiono mu wstępu do Komsomołu. Wkrótce Wasilij Iwanowicz zmarł. Jego serce zatrzymało się 20 lutego 1989 roku.