Krótka biografia i dzieła Sołżenicyna Aleksandra Isaevicha

W wywiadzie dla Aleksandra Sołżenicynaprzyznał, że poświęcił swoje życie rosyjskiej rewolucji. Co pisał autor powieści "W pierwszym kółku"? Patriotyczna historia ukrywa tragiczne skręty. Pisarz uważał za swój obowiązek świadczyć o nich. Dzieła Sołżenicyna - to znaczący wkład w naukę historyczną XX wieku.

Krótka biografia

Sołżenicyn Aleksander Izajew urodził się w 1918 rw Kisłowodzku. Działalność literacka związana z młodzieżą. Przed wojną interesował się przede wszystkim historią pierwszej wojny światowej. Przyszły pisarz, dysydent i osoba publiczna poświęcił temu pierwszemu dziełu literacką.

Twórcza i życiowa ścieżka Sołżenicyna jest wyjątkowa. Stawanie się świadkiem i uczestnikiem ważnych wydarzeń historycznych to szczęście dla pisarza, ale wielka tragedia dla osoby.

Początek wojny Sołżenicyn spotkał się w Moskwie. Tutaj studiował w wydziale korespondencji Instytutu Historii, Filozofii i Literatury. Za nim był Uniwersytet Rostowski. Ahead - szkoła oficerska, wywiad i areszt. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych prace Sołżenicyna zostały opublikowane w czasopiśmie literackim "Nowy świat", w którym autor odzwierciedlił swoje doświadczenie wojskowe. I miał go dużo.

Przyszły pisarz minął oficera artyleriidroga z Orel do Prus Wschodnich. Z biegiem lat poświęcił wydarzeniom z tego okresu prace "Zhelyabugskiye Vyselki", "Adlig Schvenkitten". Znalazł się w miejscach, gdzie kiedyś przemierzała armia generała Samsonowa. Wydarzenia z 1914 roku Sołżenicyn poświęciły książkę "Czerwone koło".

Bal Kapitana Sołżenicyna został aresztowany w 1945 roku. Potem nastąpiło wiele lat więzień, obozów, linków. Po rehabilitacji w 1957 roku przez jakiś czas nauczyciel w wiejskiej szkole, niedaleko od Riazań. Sołżenicyn wynajął pokój od lokalnego mieszkańca, Matryony Zacharownny, który później stał się prototypem głównej bohaterki opowieści Matrenin Yard.

Pisarz podziemny

W swojej autobiograficznej książce The Calfz dębem ". Sołżenicyn przyznał, że przed aresztowaniem, mimo że został wciągnięty do literatury, był bardzo nieprzytomny. W czasie pokoju był na ogół zły, że nie było łatwo znaleźć nowe tematy do opowiadań. Co by było dziełem Sołżenicyna, gdyby nie zasadził?

Powstały tematy do opowiadań, opowiadań i powieścina przesyłkach, w koszarach obozowych, w celach więziennych. Nie będąc w stanie zapisać swoich myśli na papierze, stworzył w swoim umyśle całe rozdziały powieści "Archipelag Gułag" i "W pierwszym kręgu", a następnie zapamiętał je na pamięć.

Po jego uwolnieniu kontynuował Alexander Isaevichpisać. Wydruk moich prac w latach pięćdziesiątych wydawał się niemożliwym marzeniem. Ale nie przestał pisać, wierząc, że jego praca nie zostanie utracona, że ​​nawet potomkowie będą czytać sztuki, opowiadania i historie.

Opublikuj swoje pierwsze prace tylko w 1963 rokurok był w stanie Sołżenicyn. Książki, jako oddzielne wydania, pojawiły się znacznie później. W domu pisarz mógł drukować opowiadania w "Nowym świecie". Ale było to niewiarygodne szczęście.

Choroba

Zapamiętywanie tego, co jest napisane, a następnie spalenie jest drogąktóry dla zachowania swoich dzieł Sołżenicyn użył więcej niż raz. Ale kiedy na wygnaniu lekarze powiedzieli mu, że zostało jeszcze kilka tygodni życia, przestraszył się przede wszystkim, że czytelnik nigdy nie widział tego, co stworzył. Działa Sołżenicyn, nikt nie mógł uratować. Przyjaciele - w obozach. Matka nie żyje. Jego żona rozwiodła się z nim zaocznie i poślubiła drugiego. Sołżenicyn złożył manuskrypty, które udało mu się napisać, a następnie schował je w butelce szampana i zakopał tę butelkę w ogrodzie. I poszedł do Taszkentu, by umrzeć ...

Jednak przeżył. Przy najtrudniejszej diagnozie powrót do zdrowia wydawał się niczym z góry. Wiosną 1954 r. Sołżenicyn napisał "The Republic of Labour", pierwsze dzieło, które po stworzeniu, podziemny pisarz wiedział, że szczęście nie niszczy przejścia po przejściu, ale jest w stanie całkowicie odczytać całą swoją pracę.

"W pierwszym kole"

W literackim podziemiu napisano powieść oSharashka. Autor i jego przyjaciele stali się prototypami głównych bohaterów powieści "W pierwszym kręgu". Jednak pomimo wszystkich środków ostrożności, a także chęci opublikowania pracy w wersji lekkiej, tylko oficerowie KGB mogli ją przeczytać. W Rosji powieść "W pierwszym kręgu" ukazała się dopiero w 1990 roku. Na Zachodzie, dwadzieścia dwa lata wcześniej.

"Jeden dzień Iwana Denisowicza"

Obóz to wyjątkowy świat. Nie ma to nic wspólnego z tym, w którym przebywają wolni ludzie. W obozie każdy na swój sposób przetrwa i umiera. W pierwszym opublikowanym dziele Sołżenicyna tylko jeden dzień przedstawia życie bohatera. Autor wiedział o życiu w obozie nie przez pogłoski. Dlatego czytelnik jest tak zdumiony surowym i prawdziwym realizmem, który jest obecny w opowiadaniu, które napisał Sołżenicyn.

Książki tego pisarza wywołały rezonans na świeciespołeczeństwa, głównie ze względu na wiarygodność. Sołżenicyn wierzył, że talent pisarza zanika, a następnie całkowicie umiera, jeśli w swojej pracy stara się ominąć prawdę. Dlatego też, będąc przez długi czas w absolutnej izolacji literackiej i nie mogąc opublikować wyników swojej wieloletniej pracy, nie zazdrościł sukcesu przedstawicielom tzw. Realizmu społecznego. Związek pisarzy wydalił Cwietajewę, odrzucił Pasternaka i Achmatową. Nie przyjął Bułhakowa. W tym świecie talenty, jeśli się pojawiły, szybko zginęły.

Historia publikacji

Podpisz manuskrypt przesłany do redakcji"Nowy świat", jego imię Sołżenicyn nie ośmieliło się. Nie było prawie żadnej nadziei, że zostanie wydany "Jeden dzień Iwana Denisowicza". Długie i bolesne miesiące minęły od tego momentu, kiedy jeden z przyjaciół pisarza wysłał kilka kartek napisanych drobnym pismem do sztabu głównego wydawnictwa literackiego w kraju, gdy nagle przyszedł zaproszenie od Tvardowskiego.

Autor "Basil Terkin" i na pół etatuRedaktor naczelny magazynu New World odczytał rękopis nieznanego autora dzięki Anne Berzer. Pracownik wydawnictwa zaproponował Tvardovskyemu, aby przeczytał tę historię, wypowiadając zdanie, które stało się decydujące: "Chodzi o życie obozowe, oczami zwykłego chłopa. Wielki sowiecki poeta, autor poematu militarno-patriotycznego, pochodził z prostej chłopskiej rodziny. A ponieważ praca, w której narracja prowadzona jest w imieniu "prostego chłopa", był bardzo zainteresowany.

"Archipelag Gułag"

Powieść o mieszkańcach stalinowskich obozów Sołżenicynstworzył ponad dziesięć lat. Praca została opublikowana po raz pierwszy we Francji. W 1969 r. Ukończono "Archipelag Gułag". Jednak opublikowanie takiej pracy w Związku Radzieckim było nie tylko trudne, ale także ryzykowne. Jeden z asystentów pisarza, który przedrukowywał pierwszy tom dzieła, padł ofiarą prześladowań funkcjonariuszy KGB. W wyniku zatrzymania i pięciodniowego nieprzerwanego przesłuchania kobieta w średnim wieku zeznawała przeciwko Sołżenicynowi. A potem popełniła samobójstwo.

Po tych wydarzeniach pisarz nie miał wątpliwości co do potrzeby drukowania Archipelagu za granicą.

Za granicą

Sołżenicyn Aleksander Izaevich został wydalony zZwiązek Radziecki kilka miesięcy po wydaniu powieści "Archipelag Gułag". Pisarz został oskarżony o zdradę. Charakter zbrodni, którą rzekomo popełnił Sołżenicyn, był szeroko komentowany w sowieckich mediach. W szczególności autor "Archipelagu" został oskarżony o pomoc Vlasovowi podczas wojny. Ale nic nie powiedziano o treści sensacyjnej książki.

Aż do ostatnich dni jego życia nie Sołżenicynzaprzestał działalności literackiej i społecznej. W wywiadzie dla zagranicznego czasopisma z początku lat osiemdziesiątych rosyjski pisarz wyraził przekonanie, że będzie mógł wrócić do swojej ojczyzny. Wtedy wydawało się to nieprawdopodobne.

Wróć

W 1990 r. Powrócił Sołżenicyn. W Rosji napisał wiele artykułów na bieżące tematy polityczne i publiczne. Znaczna część opłat, które pisarz wymienił na poparcie więźniów i ich rodzin. Jedna z nagród - na rzecz ofiar elektrowni jądrowej w Czarnobylu. Należy jednak zauważyć, że pisarz nadal odmawiał zamówienia świętego Apostoła Andrzeja, wzywając jego działania do niechęci do przyjęcia nagrody od najwyższego autorytetu, który doprowadził kraj do obecnego żałosnego stanu.

Prace Sołżenicyna są cennym wkładem doLiteratura rosyjska. W czasach sowieckich uważano go za dysydenta i nacjonalistę. Sołżenicyn nie zgodził się z tą opinią, argumentując, że jest rosyjskim pisarzem, który przede wszystkim kocha swoją Ojczyznę.